சொல்வரந்தருவாய்...

என்னுயிர்த் தோழியின் திருமணத்திற்காய் தில்லியில் இருந்து திருச்சி சென்ற என்னால் அவள் திருமணத்திற்குச் செல்ல இயலவில்லை. அதனால் கோபம் கொண்ட அந்த குழந்தை மனதுக்காரி ஒன்றரை வருடமாய் என்னோடு பேசுவதில்லை. அவளுக்காய் ஓர் கவிதை...

நட்புக்கு உயிர்தந்த
என்னுயிர்த் தோழிக்கு
நல்மண வாழ்த்துக்கள்.

வரவில்லை நாங்களென
வருந்தாதே - நீயுன்
கண்நிறைந்த காதலரைக்
கைப்பிடிக்கும் தருணம்காண
காத்திருந்தேன்.

முதன்முதலாய்
தியானா பங்குபெறும்
திருமணம் இதுவென்றே
நானும் நினைத்திருந்தேன்
நடைமேடைக் கனவுகண்டேன்.

இடையில் காலத்தால்
தடைவந்து தாக்கியதும் - என்
பாதிஉயிர் மகளைப்
பார்த்துக் கொண்டதையும்
மீதிஉயிர் ஓடிவந்துன்
மெட்டிஒலி கேட்டதையும்
உணர்ந்தாயா நீ?

சரி சரி.
விளக்கங்கள் மட்டும் சொல்ல- இது
விடுமுறைக் கடிதம் அல்ல.

சுயநலக்காரனெனக்கு
சொல்வரம் நல்காய் - அறிவுச்
சுடர்மிகு எந்தேவி.

பதினெட்டு மாதங்களாய்
பதிலேதும் பேசாமல் - நீ
வாய்ப்பூட்டு போட்டு
வைத்திருக்கும் கைப்பேசி
மௌனத்தவம் கலைத்து
மனதோடு பேச
வாய்ப்பூட்டு.

தோழியே மீண்டும் நீ
தொடர்பு எல்லைக்குள் வா!

என்
உளறல்களைக் கவிதைகளாய்
மொழிபெயர்த்தச் செவிகளுக்காய்
காத்திருக்கின்றன நான்
வாங்கிவைத்த தோடுகளும்
வார்த்தைப் பூக்களும்......